KOLONIA OFICERSKA I KOLONIA PODOFICERSKA
(Rejon między ulicami Republikańska, Ziemskiego, Marietanki i Cyrulików) 

Miejsce na którym dzisiaj znajduje sie Kolonia Oficerska i Kolonia Podoficerska była pierwotnie rejonem koszar. Zaraz po powstaniu w 1888 roku carskiego poligonu artyleryjskiego i powstałego w sąsiedztwie miasteczka poligonowego (ros. Poligonnyj Garadok), na tym terenie powstawało szereg baraków koszarowych dla potrzeb oddziałów Twierdzy Warszawa () Koszary stanowiły drewniane baraki obite papa na podmurówce i z charakterystycznymi świetlikami w dachach. Na terenie koszar mieściła się też wieża ciśnień, zapewniająca bieżąca wodę w budynkach koszarowych.

plan z 1906 r (APW)

W czasie I wojny światowej, po zajęciu w 1916 roku Warszawy na tym terenie stacjonowały jednostki niemieckie i były prowadzona m.in. kursy obsługi karabinów maszynowych ((Maschinengewehr Ausbildung Kommando Rembertow).

Działał tu też (do "kryzysu legionowego") Punkt Zborny Legionów Polskich, gdzie formowano polskie oddziały walczące pod dowództwem Józefa Piłsudskiego.

 
Plam koszar z 1917r (CAW)

Po odzyskaniu niepodległości koszary przejęły władze polskie, i utworzyły koszary przy poligonie artyleryjskim i tworzonej Wyższej Szkole Artylerii. W lipcu i sierpniu 1920 mieścił sie tu punkt mobilizacyjny i szkoleniowy dla ochotników obrony Warszawy

Po "Cudzie nad Wisła" w sierpniu 1920 r. i rozbiciu wojsk sowieckich na tym terenie zorganizowano tymczasowy obóz jeniecki dla żołnierzy sowieckich, który funkcjonował do października 1920, a później został przeniesiony m.in. do Tucholi.

Po roku 1924 na tym terenie stacjonował Batalion Manewrowy (przemianowany później na 3 Batalion Strzelców) który ok 1933 roku przeniósł sie do nowo wybudowanych murowanych budynków na terenie dzisiejszej Akademii Sztuki Wojennej (blok 25). Batalion ten realizował zajęcia taktycznych dla Centrum Wyszkolenia Piechoty i Wyższej Szkoły Wojennej Na terenie koszar nazywanych „Rejonem Kwater 3-cim Garnizonu Rembertów” znajdowała się koszary dla żołnierzy (baraki 87-91 i 98), stajnie (baraki nr 79, 93, 95 ), Kancelaria dowództwa (barak nr 84) wartownia (barak nr 85), świetlica żołnierska, stołówka i kuchnia (barak nr 86), rusznikarnia (barak nr 80), kancelaria lekarza weterynarii (barak nr 100), działownia (barak 101) oraz magazyny (baraki 94, 96 , 108, 11, 112). OK. rok 1930 w pobliżu koszar wybudowano boisko sportowe.

 
Plan koszar z 1932 roku (CAW)

Baraki dowództwa Batalionu Manewrowego i wartownia główna. W głębi baraki kompanijne. Rok 1925 (fot. AAN)

(fot. CAW)

Zawody sportowe w Batalionie Manewrowym. W głębi widoczne baraki kompanijne i wieża ciśnień (fot. AAN)

Plan terenu kolonii . ok. 1928 roku

Brama wjazdowa na teren koszar 3 Batalionu Strzelców (Batalionu Manewrowego) ok 1930 r. (źródlo: AAN) 

Około roku 1935/36 teren ten rozparcelowano i przekazano do dyspozycji Wojskowym Spółdzielniom Mieszkaniowym, które utworzyły osiedla domków jednorodzinnych tzw. "Kolonie Oficerska” (między ulicami Republikańska (d. ul. Olbrychta) a Ułańska (d. ul. 3 Maja) oraz „Kolonie Podoficerską” (między ulicami Ułańską a Markietanki (d. ul. Batorego), dla kadry CWPiech i garnizonu Rembertów. W pewnym okresie planowano ulicą Ułańską zrobić główny wjazd na teren Centrum Wyszkolenia Piechoty, dlatego jest ona szersza niż pozostałe.

Zdjecie lotnicze trenów Kolonii Oficerskiej i Podoficerskiej w Rembertowie z 1934 r. PLL “LOT” (APW)

Ostanie drewniane zabudowania koszarowe zachowały się do czasów II wojny światowej (w okolicach dzisiejszej ul. Topograficznej i Okurzałego) i służyły jako kwatery dla podoficerów jednostek stacjonujących w Rembertowie.

Dom murowany, parterowy z poddaszem, zbudowany w 1928 roku przez Jana Mondszaina. Posiadał 2 pokoje i kuchnię .
Budynek zbudowany w stylu "zakopiańskim" z elementami dworku. Wejście prowadzi przez narożny dwuarkadowy krużganek; dach zakopiański, kryty dachówką.



Widok dawniej  (zdjęcie ze zbioru ODZ fot. A Stasiak) 

Widok współczesny (2018)

Dom murowany, piętrowy z poddaszem, zbudowany w 1936 roku przez kpt. Antoniego Tomaszewskiego i jego żonę Eugenię. Posiadał 7 pokoi i kuchnię.
Budynek zbudowany wg. projektu Feliks Michalskiego w stylu modernistycznym z elementami tradycjonalizmu.  Jest on widoczny w rozwiązaniu narożnika, który w dolnej kondygnacji (wejście) ma formę dwuarkadowego krużganka wspartego na ośmiobocznym filarze, w górnej zaś loggii wspartej na dwóch kolumnach. Od strony ogrodu znajduje się w dolnej kondygnacji półokrągły ryzalit (salon) oraz obszerny taras. Nad salonem mieści się drugi taras. W elewacjach pozostałych — okna różnej wielkości, dach czterospadowy z okapem.


Widok dawniej  (zdjęcie ze zbioru ODZ fot. A Stasiak) 

Widok współczesny (2018)

Dom murowany, piętrowy, zbudowany w 1937 roku przez kpt. artylerii Feliksa Prawdzic-Cydzika i jego żonę Ludwikę. Posiadał 6 pokoi i 2 kuchnie.
Horyzontalna "kubistyczna" bryła zróżnicowana jest licznymi uskokami, tarasami i otworami okiennymi o różnym kształcie, wśród nich bardzo modne w latach trzydziestych - okrągłe okienka „okrętowe”
Obecnie siedziba Ośrodka Pomocy Społecznej w Rembertowie. W XXI w. rozbudowany, zostało dobudowane nowe skrzydło na miejscu tarasu i ogrodu z tyłu budynku.  


Widok dawniej  (zdjęcie ze zbioru ODZ fot. A Stasiak) 

Widok współczesny (2018)

rzut poglądowy budynku (na szaro cześć dobudowana)

Dobudowane skrzydło i klatka schodowa od strony ogrodu

Widok od ul. Plutonowych