Historia społeczności żydowskiej w Rembertowie zaczyna się wraz z powstaniem osady Rembertów i rozbudową pobliskiego carskiego poligonu wojskowego pod koniec XIX wieku. Żydzi świadczyli głównie usługi dla wojska, zajmowali się drobnym handlem i rzemiosłem głównie szewstwem, krawiectwem, piekarstwem i stolarstwem. Pod koniec XIX wieku Rembertów i okolice zyskały też miano miejscowości letniskowych, i w związku z tym zaczęły powstawać pensjonaty dla kuracjuszy, m.in. tzw. wille Gordona koło stacji. Wiązało się to też z rozwojem handlu i usług dla przybywających kuracjuszy.
Początkowo społeczność żydowska Rembertowa podlegała pod kahał (radę gminy żydowskiej) w Okuniewie, tam też znajdował się kirkut. Na początku lat 30-tych XX wieku w związku ze zmianami administracyjnymi oraz zmniejszeniem znaczenia Okuniewa władze kahału przeniosły się do Rembertowa, które miało m.in. dużo lepsze połączenie komunikacyjne oraz gdzie wzrosła ilość mieszkańców. Przewodniczącym gminy żydowskiej w Rembertowie był m.in. Mendel Klugman, właściciel piekarni "Renoma" na rogu al. Piłsudskiego i Fortowej (koło apteki Kołomyjskiego). Rabinem Rembertowa był początkowo Pinkas Berghauer, a po jego śmierci funkcję tę objął jego syn Abraham Berghauer. Po wybudowaniu ok. 1932 roku na rogu ul. Okuniewskiej i Artyleryjskiej (obecnie teren parkingu za ratuszem na rogu Gawędziarzy i Konwisarskiej) bożnicy w Rembertowie, funkcje kantora rembertowskiego pełnił Joszua Oliwersztajn.
W roku 1921 w Rembertowie, Karolówce, Zygmuntowie i na Mokrym Ługu mieszkało ok. 400 Żydów, natomiast w 1939 roku było ich ok. 2000. W latach dwudziestolecia międzywojennego Żydzi zdominowali handel i drobne rzemiosło w Rembertowie, do najbardziej znanych byli krawiec Zylberberg, fotograf Fingrut, szewcy Goldsztejn i Szulsztein, rzeźnik Rubin, piekarze Sokół, Epsztain i Klugman, czy handlarze Bitter, Bornsztajn, Finkielsztajn, Kirenberg, Ostrzega, Pszenny, Rapaport, Rajzman, Rudnicka, Syrek, Tanenbaum i Turek. Najbardziej zamożni przedsiębiorcy żydowscy jak Bitter, Jagoda czy Blomberg wybudowali w latach 30-tych okazałe murowane kamienice przy głównej al. Piłsudskiego.
Wśród społeczności żydowskiej Rembertowa duże wpływy miał przede wszystkim ruch syjonistyczny, działała organizacja "Mizrachi". Oprócz tego miały swoje przedstawicielstwa partie socjalistyczny Bund oraz ortodoksyjna Agudas.
Organizacja "Bruria" prowadziła szwalnie "Lamatara" gdzie prowadzono kursy krawieckie i szyto ubrania, z których dochód przekazywano na wyjazd i osiedlenie się w Palestynie członków organizacji. W Rembertowie działała biblioteka Pereca oraz orkiestra dęta "Ha-zamir", noclegownia dla ubogich "Linat ha-cedek" oraz kasa pożyczkowa "Gmilut Chasadim".
Dzieci żydowskie podstawową edukację pobierały zazwyczaj w szkołach powszechnych, ale równolegle działały żydowskie szkoły wyznaniowe jesziwy i chadery oraz szkoła dla dziewcząt "Bejt Jaakow".
W latach 30-tych została też wybudowana w Rembertowie bożnica na rogu Okuniewskiej i Artyleryjskiej (obecnie ul. Gawedziarzy i Konweisarskiej), Obecnie w tym miejscu stoi głaz pamiątkowy przy parkingu na tyłach ratusza.
Pod koniec lat 30 doszło w Rembertowie do kilku incydentów miedzy społecznościami polską i żydowską miały one głównie charakter nacjonalistyczny albo wręcz chuligański.
W czasie II wojny światowej na mocy dekretu gubernatora Franka latem 1940 roku w Rembertowie wyznaczono getto -dzielnicę żydowską i zaczęto przesiedlać do niego miejscowych Żydów. Zamieszkało tam też ok. 500 Żydów przesiedlonych z Kalisza, Łodzi i Sieradza. Teren getta ogrodzono płotem z drutu kolczastego i zamykał się on w rejonie ograniczonym ulicami Piłsudskiego, Parkowa, Mariańska i Żwirki (mapka w załączeniu). Mieszkańców getta zmuszano do pracy w fabryce amunicji na Pocisku oraz prac porządkowo-budowanych na terenie poligonu. Getto nie miało charakteru zupełnie zamkniętego, na wylotach ulic Okuniewskiej i Artyleryjskiej były posterunki ze szlabanami, natomiast na ul. Kościuszki przy Mariańskiej zagrodzono ulice drewnianym płotem. W początkowym okresie okupacji, do jesieni 1940 roku, Żydzi prowadzili jeszcze swoje sklepy i zakłady rzemieślnicze. Władze w getcie sprawował Juderat który mieścił się w budynku na ul. Artyleryjskiej 13 (obecnie ul. Konwisarska) a przewodził mu Meir (Majer?) Tenenbaun. Na terenie getta funkcjonowała tez podległa Juderatowi wewnętrzna żydowska służba porządkowa. Juderat prowadził też kuchnie dla ubogich i organizował pomoc medyczną i sanitarną, głównie walkę z tyfusem. Miejscowa ludność Rembertowa pomagała społeczności żydowskiej dostarczając szczególnie żywność i lekarstwa do getta, a w kilku przypadkach przechowując ukrywających się Żydów. 
Teren getta w Rembertowie w 1942 roku obejmował domy na ulicach (numeracja domów przedwojenna):
al. Piłsudskiego (obecnie Al. Chruściela) domy nr.: 20, 24, 28, 30, 32, 34, 36
ul. Okuniewska (obecnie Gawędziarzy) domy nr.: 4, 5, 6 ,8, 11, 12, 13, 14, 15, 25, 27, 27a, 29, 39,
ul. Artyleryjska (obecnie ul. Konwisarska) domy nr.: 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 13, 17,
ul. Kościuszki (obecnie ul. Fiszera) domy nr.: 5, 6, 7, 8, 9, 10, 13, 17, 19, 21, 23
ul. Żwirki (obecnie ul. Cyrulików) domy nr.: 5, 6, 7, 9, 12, 12a, 13,
ul. Mariańska (obecnie ul. Przebieg) domy nr.: 7, 9
ul. Parkowa (obecnie ul. Dziewiosłęby) dom nr.: 6
Getto żydowskie zlikwidowano 20 sierpnia 1942 roku, a większość jego mieszkańców pognano do Falenicy skąd wraz z Żydami falenickimi i otwockimi ze stacji kolejowej zostali wywiezieni do obozu koncentracyjnego w Treblince. Po drodze za wiaduktem kolejowym w kierunku Wesołej rozstrzelono ok. 300 starców oraz chorych. Niewielu Żydów uniknęło komór gazowych w Treblince, uratowało się też kilku Żydów ukrywanych przez polskich sąsiadów. Domy na terenie getta zostały oszabrowane, a następnie Zarząd Mienia Pożydowskiego sukcesywnie zajmował się zakwaterowywaniem nowych mieszkańców.
Po likwidacji getta w Rembertowie do wiosny 1943 roku w kilku domach na ul. Żwirki i Kościuszki funkcjonował jeszcze Juderlager - getto szczątkowe w którym zgromadzono głównie młodych i zdrowych Żydów, którzy pracowali w fabryce Pocisk i zakładach "Smitt i Junk" w Kawęczynie. Całkowitą likwidację getta przeprowadzono latem 1943 roku, wszyscy pozostali Żydzi zostali rozstrzelani na terenie działek za ul. Batorego (obecnie Markietanki). Zarząd Juderlageru znajdował sie w domy przy ul. Kościuszki 6
Mało kto przeżył Treblinkę, żyje jeszcze kilkunastu potomków rembertowskich Żydów w USA, Izraelu. Szwecji, Austrii czy Meksyku, ale to są raczej potomkowie tych którzy wyjechali z Polski jeszcze przed wybuchem II wojny światowej. Dzięki nim udało się pozyskać kilkanaście zdjęć które obrazują życie społeczności żydowskiej w Rembertowie
http://
Społeczność żydowską w Rembertowie upamiętniają miejsca pamięci przy ul. Markietanki, za Zarwaniakiem oraz odsłonięta 2014 roku tablica pamiątkowa na rogu Gawędziarzy i Konwisarskiej, w miejscu gdzie kiedyś stała rembertowska bożnica.
Opracowano na podstawie pracy magisterskiej Beaty Grynfelder "Społecznośc żydowska Okuniewa i Rembertowa w latach II Rzeczpospolitej i II wojny światowej" oraz dokumentów z Archiwum Dawnego Rembertowa