Mój dziadek, Karol Kucejko, syn Karola i Konstancji z d. Szwarc, urodził się 15 sierpnia 1888 r. w Niewodnicy. 1 stycznia 1910 r., w wieku 21 lat, rozpoczął obowiązkową służbę w wojsku carskim, która - z powodu pierwszej wojny światowej - trwała łącznie 5 lat 10 miesięcy i 19 dni. Z wojny dziadek wrócił jako kapral-szofer, odznaczony medalem św. Jerzego ("za dzielność").


W 1918 przebywał przez jakiś czas w Łudze u brata Konstantego oraz u zamężnej siostry Apolonii (zginęła wraz z całą rodziną w okresie stalinowskiego terroru). W 1919 r. dziadek dotarł do Białegostoku (zatrzymał się początkowo u siostry Wiktorii), a następnie przeniósł się do Warszawy, gdzie pomiędzy styczniem 1920 r. a lutym 1921 r. pracował jako szofer w Amerykańskim Czerwonym Krzyżu. Następnie, w latach 1921-22, znalazł zatrudnienie w praskiej, a następnie rembertowskiej fabryce Zakładów Amunicyjnych "Pocisk".
W 1921 roku poznał Stanisławę Grabowską, córkę Aleksandra i Katarzyny z d. Rutkowskiej, czyli moją babcię (zdjęcie poniższe wykonano 23 kwietnia 1922 r.).



W tym czasie babcia wraz z rodzicami (Aleksandrem i Katarzyną) mieszkała w domu na Polu Skaryszewskim nr. 391E. Aleksander Grabowski, podobnie jak ojciec Karola Kucejko (również Karol) oraz brat Konstanty, pracował na kolei (Kucejkowie na linii warszawsko-petersburskiej, Aleksander na warszawsko-wiedeńskiej). 17 kwietnia 1922 r. Karol i Stanisława zawarli związek małżeński w parafii Serca Jezusowego.



W roku 1922 przez kilka miesięcy dziadek pracował w Wydziale Samochodowym Misji Angielsko-Amerykańskiej w Warszawie.
29 stycznia 1923 urodziła się moja mama, Danuta. Poniższe zdjęcie zostało zrobione w 1926 r. w zakładzie fotograficznym w Parku Skaryszewskim.


.
Od 12 kwietnia 1923 do wybuchu wojny dziadek pracował w Biurze Senatu RP. Był szoferem marszałków Wojciecha Trąpczyńskiego (1922-27), Juliana Szymańskiego (1928-1930) oraz Władysława Raczkiewicza (1930-35), woził także innych senatorów 2RP. Postępująca choroba serca sprawiła, że pod koniec lat trzydziestych musiał zrezygnować z kierowania pojazdami mechanicznymi i aż do wybuchu II wojny światowej pracował jako starszy woźny w Senacie RP. W 1931 r. za "wyjątkowo gorliwą pracę w służbie państwowej" został odznaczony Bronzowym Krzyżem Zasługi.
W pierwszej połowie lat trzydziestych dziadkowie i mama przenieśli się z budynku Senatu (Wiejska nr. 1726, gdzie urodziła się mama) do nowo wybudowanego domu w Rembertowie przy ulicy Pięknej 21. Zaczęły się chyba najpiękniejsze chwile rodziny Kucejków, mimo coraz bardziej pogarszającego się stanu zdrowia dziadka.










W ostatnich (dwu?) latach przed wybuchem wojny w domu mieszkali także pradziadkowie: Aleksander i Katarzyna (oboje zmarli w przeciągu czterech miesięcy roku 1939, wpierw prababcia, a następnie już podczas okupacji - pradziadek). Zostali pochowani na cmentarzu w Rembertowie (ich szczątki moja mama przeniosła do grobu rodzinnego na cmentarzu Bródnowski w 1995 r.).
Po wybuchu wojny i utracie pracy, sytuacja materialna zmusiła dziadka i babcię do sprzedaży domu (w 1941 r.). Zdjęcie poniżej jest ostatnim zdjęciem mamy z domu przy Pięknej 21.


W tym roku wszyscy przenieśli się na Pragę (Zamieniecka 71 m. 4), gdzie mieszkali aż do śmierci dziadka w 1951 r.



Potem mama i babcia przeniosły się do lewobrzeżnej Warszawy, początkowo na Żoliborz, a od roku 1956 do Śródmieścia, do nowego, dużego budynku na Marszałkowskiej 140. W 1962 Danuta zawarła związek małżeński ze Zbigniewem Żekanowskim (matematykiem, pracującym wtedy i aż do emerytury na Politechnice Warszawskiej). W 1963 r. urodziłem się ja.



Rembertów oznacza dla mnie wspomnienia domowe i dwukrotne oglądanie domu dziadków z mama. Dom w ostatnich latach uzyskał nowy blask (choć stracił ozdobne wazony na tarasie) i cieszy zapewne moich dziadków i mamę trwaniem w XXI wieku.



Wszystkie osoby, które mogłyby przyczynić się do powiększenia mojej wiedzy o rodzinie Kucejków, bardzo proszę o kontakt przez stronę "Dawny Rembertów".